Aɳσƚԋҽɾ ρʅαƈҽ

او قدم زدنش آنگونه بود که ،با هر قدمی که برمی‌داشت زمین ردپای اورا گل فرش میکرد؛

شازده کوچولو پرسید: چرا آدما وقتی میفهمن بودنشون باعث دلگرمیه خودشونو ازت دریغ میکنن؟

روباه گفت: خب بالاخره یک جایی باید معلوم شه آدم نیستن.

او به شلوغی های زندگی و دغدغه های هم نسل هایش علاقه ای نداشت.

روح او تکه ای از دست های باز و دریاهای بی مرز و آسمان های روشن بود...